روزانه ها (10) آرش مقدم نیا

چند روز قبل غلامرضا موسوی عضو شورای عالی تهیه‌کنندگان گفت که واژۀ «فیلمسوزی» یک شوخی است و توسط افرادی که فیلمشان نمی فروشد در رسانه ها تکرار می شود. او همچنین گفت «هر فیلمی که پروانه نمایش دارد و پخش‌اش قرارداد ببندد می تواند در شورای صنفی خواستار اکران شود»؛ اما مشکل اصلی اینجاست که تعداد زیادی فیلمِ دارای «پروانۀ نمایش» وجود دارد که سینمادارها حاضر نیستند آنها را نمایش دهند! به قول یک فیلمساز، این سینماداران هستند که تصمیم می گیرند چه فیلمی اکران شود و چه فیلمی دیده نشود! به راستی سازمان سینمایی که برای اکران فیلمهای توقیفی آستین هایش را بالا زده؛ نباید به بحث فیلمهای پشت خط اکران هم ورود پیدا کند و برای فیلمهایی که پروانه نمایش دارند اما اکران نشده اند، راه حلی بیابد؟!

گرچه موسوی گفته که اعضای شورای صنفی نمایش در پخش فیلم ها دخالت نمی کنند و مبنا را به توافق پخش کننده با سرگروه و سینمادار می گذارند اما شنیده ها حاکی از آن است که عده ای با لابی کردن، جلوی نمایش بعضی فیلمها را می گیرند و با نفوذی که دارند برخی سینمادارها را به نمایش یا عدمِ نمایش یک فیلم ترغیب می کنند!

مدتی قبل شایان فیلم (در اینجا) به وجود رانت و مافیا در اکران فیلمهای سینمایی پرداخته بود. اینکه برچه مبنایی یک فیلمِ گیشه پسند، پنجاه شصت سینما می گیرد و طبیعتاً پر فروش می شود اما فیلمی دیگر با اینکه فرهنگی تر و شریف تر هم هست به زحمت در ده سینما اکران می شود...

چند سال قبل در معاونت سینمایی وزارت ارشاد قانونی وجود داشت مبنی بر اینکه تنها فیلمهایی پروانه نمایش می گیرند که در جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمده باشند. با این حساب، اگر فیلمی به جشنواره نمی رسید از قافله ی اکران هم حداقل یکسال جا می ماند تا جشنواره بعدی فرا برسد. گرچه الان این قانون برچیده شده اما اتفاقی بدتر در حال رخ دادن است. عده ای در کوتاه ترین زمان ممکن، فیلم می سازند و با استفاده از روش هایی که بلد هستند(!!) بازهم در کوتاه ترین زمان ممکن، فیلمشان را روی پرده می برند و بالطبع بازهم در کوتاه ترین زمان ممکن، به اصل سرمایه و سودش می رسند.

«آینه بغل» از چهارشنبه روی پرده رفته است. فیلمی که فقط سه ماه از تولیدش می گذرد. این درحالیست که در سینمای ایران فیلمهایی مثل «من یک ایرانی ام» وجود دارد که سه سال از ساختشان می گذرد و هنوز رنگ پرده ندیده اند. «آینه بغل» یک مثال است. مهم نیست که تهیه کننده و کارگردانش چه کسانی هستند. مهم این است که پخش کننده اش چه کسی است! برای درک بهتر این ماجرا بهتر است به عملکرد دفتری که پخش این فیلم را برعهده دارد دقت کنید تا بدانید چطور این دفتر، در سالهای اخیر توانسته پخش کنندۀ بسیاری از فیلمهای پرفروش سینمای ایران باشد!