روزانه ها (11) مهدی بذرافکن

مساله ورود تماشاگران زن به استادیوم های فوتبال در ایران بحث دیروز و امروز نیست؛ مخالفان و موافقانش هم کم نیستند.طیف های مختلف جامعه همواره نسبت به این پدیده اجتماعی-ورزشی واکنش نشان داده اند. این که از آن به عنوان "پدیده" یاد می کنم به خاطر این است که مساله ورود تماشاگران زن به استادیوم های فوتبال فقط مخصوص کشور ماست و لااقل من در جایی سراغ ندارم بانوان در کشور خود مثلا نتوانند بازی تیم ملی فوتبالشان را از نزدیک ببینند و تیم کشورشان را تشویق نکنند.

اظهار نظر سحر قریشی بازیگر کشورمان درباره این که او موافق حضور بانوان در ورزشگاه های فوتبال نیست هم با احترام به این بازیگر خیلی مهم نیست؛ این بنده خدا نظرش را گفته تا شاید متفاوت از دیگران کمی بر خلاف جریان آب شنا کرده باشد. با هر نیت و منظوری که سحر قریشی داشته باشد معتقدم باید به نظر او هم احترام گذاشت.

مهم این است که با اظهار نظر این بازیگر هیچ اتفاق مثبت یا منفی در ورود یا عدم ورود تماشاگران زن به استادیوم های فوتبال کشورمان نمی افتد؛ تازه دستور رییس جمهور سابق با آن همه سروصدا برای بر ورود تماشاگران زن به استادیوم های فوتبال دوامی نداشت چه رسید به سحر قریشی که روزی درباره احمدی نژاد گفت:" وقتی آقای احمدی نژاد از یک متر و نیمی من رد شد و به همه ما خوش آمد گفتند، ناخودآگاه و یکدفعه تحت تاثیر کاریزمای ایشان، در همین حال خنده ای بر لبان من آمد و با ایشان احوال پرسی کردم. گویی که ایشان را 10 سال است که می شناسم. در وجود ایشان یک کاریزمای عجیبی دیدم و از لبخند ایشان لبخند زدم و از وجود ایشان انرژی خوبی گرفتم."

در نهايت اين كه: تو خود حديث مفصل بخوان از اين مجمل...