اتاق تاریک / ساخته روح الله حجازی

فیلم جدید روح الله حجازی یک درام روانکاوانه جذاب است که کم کم و آرام ارام مخاطب را درگیر و تا پایان با خود نگه می دارد . کارگردانی حساب شده و فیلمنامه مهندسی شده فیلم اثر را در سطحی قابل قبول و در کنار فیلم های با استاندارد بالا در جشنواره قرار می دهد . مهندسی نه از منظر قصه که مقصودم از بعد شخصیت ها و بررسی در سطح هایی پیچیده ی روانی آن هاست.  یک زوج که زن در آن سن بالاتری از مرد دارد ، به ظاهر شخصیتی کنترل گر و حمایت گر است در مقابل شوهرش شخصیتی سازش گر دارد که در انتها متوجه می شویم این شاخصه ریشه در کودکی وی داشته است . تقابل این دو شخصیت بر سر حل مشکلی که برای کودکشان به وجود آمده، وجه های شخصیتی آن ها را به خوبی بروز می دهد ، غافل از اینکه بر خلاف حل مشکل فرزندشان تنها در حال واکاوی و بروزعقده های گذشته خودشان هستند. گویی در مسیر قصه این دو شخصیت هستند که در حال بزرگ شدن هستند ، در حال عبور از مشکلاتشان و روان تر شدن شکل رابطه و زندگیشان و تنها در این بین کودکی در میان دو کودک دیگر در حال بزرگ شدن است . /علی رزازیان

به وقت شام/ ساخته ابراهیم حاتمی کیا

سالها به عنوان یکی از مخاطبان سینما با ابراهیم حاتمی کیا قهر بودم، نه اینکه من را بشناسد، نه، مخاطب سینمایش بودم؛ مخاطبی که هنوز هم از کرخه تا راین و ارتفاع پست را می بیند اما بعد از به رنگ ارغوان، دیگر حاتمی کیا ابهت خود را از دست داد، اول فکر می‌کردم شاید توقیف ۵ ساله این فیلم، همه خلاقیت او را کشته یا مجبورش کرده کارهایی کند که توقیف نشود اما وقتی در تلویزیون شروع کرد به دیگر کارگردان‌ها بدوبیراه گفتن، با او قهر کردم. با کارگردانی که فیلم خوب نمی‌ساخت و کارش شده بود انگ زدن به دیگران؛ حتی دوست نداشتم یادم بیاید که برای حمایت از او، فیلمهایش را چندبارچندبار می دیدم تا فروش بالایی داشته باشد. دیشب با گارد بسته، قهرکره و اخمو، نشستم به تماشای «به وقت شام». نفسم بند آمده بود. این همان حاتمی کیای واقعی بود که بلد است فیلم جنگی خوب بسازد و بلد است دلها را با جبهه آشتی دهد. من از اسم شهدای مدافع حرم به دلیل تبلیغات بد حکومتی خوشم نمی‌آید، از حضور پرهزینه‌مان در سوریه دلخورم، از داوطلب شدن برای ماموریت در سوریه و شهید شدن فرزندان ایران در جنگ با داعش بدون امتیاز گرفتن از غرب، عصبانی و غصه‌دارم اما «به وقت شام»؛ «به وقت شام» همه بیزاری‌ها و دلخوری‌ها و عصبانیت‌هایم را کنار زد و من بغض در گلو، با شهدای مدافع حرم، با همه آنهایی که شجاعت جنگیدن با داعش را پیدا کرده‌اند و با حاتمی‌کیا آشتی کردم و امیدوارم حاتمی‌کیا با حاشیه‌سازی پشیمانم نکند. کاش حاتمی‌کیا بگذارد فیلم زندگی مستقل خود را داشته باشد؛ کاش سراغ حمایت‌های سازمان‌دهی شده و بدوبیراه گفتن به دیگران نرود؛ کاش حاتمی‌کیا فقط سکوت کند و بگذارد فیلم دیده شود./ افسانه پرچکانی 

تنگه ابوقریب/ ساخته بهرام توکلی

اولین نکته‌ای که به ذهنم می‌رسد در مورد تنگه ابوقریب، مدیوم سینمایی آن است. یعنی حیف است که تماشای این فیلم را بر پرده سینما از دست داد. واقعا از لحاظ تصویربرداری، صحنه‌های اکشن و جلوه‌های ویژه‌ای که در این فیلم به‌کار رفته، فقط در سالن سینما حق مطلب ادا می‌شود.افتتاحیه فیلم خیلی خوب است. هم از لحاظ تکنیکی که با یک پلان طولانی و گردش کامل دوربین در صحنه، مخاطب تحریک می‌شود تا صاحبان صدا را پیدا کند. هم این‌که در این سکانس آغازین با شخصیت افراد مختلف به نسبت آشنا می‌شوید. این‌که حسن چه شخصیتی دارد یا خلیل بخوبی آشنا می‌شوید و می‌فهمید تخصص مجید چیست.

قصه علی در این گردان اما متفاوت‌تر از بقیه است. یک نوجوانی که می‌خواهد با جنگ از نزدیک آشنا شود و به نمایندگی از همه آنهایی که چنین کنجکاوی‌ای دارند وارد دل صحنه‌های نبرد می‌شود و جنبه‌های مختلف آن را از نزدیک لمس می‌کند و باقی ماجرا...

یک نکته جالب دیگر نمایش منش و راه و رسم فرماندهان جنگ است. از فرمانده گردانش بگیر تا پایین‌ترین درجه‌اش تفاوتی بین آنها نیست و این را در جای‌جای فیلم به خوبی به تصویر کشیده‌است.جنس و ماهیت تصاویر به نمایش‌درآمده در این فیلم از جنس دفاع مقدس است. هم واقعیت‌های جنگ به خوبی تصویر شده و هم به معارف جنگ تحمیلی اشاره شده‌است.

یک نکته مهم در مورد تنگه ابوقریب این است که با وجود صحنه‌های دلخراش و غم انگیز فراوان، فیلم دنبال گریه گرفتن از تماشاگر و احساسی کردن فضا نیست و صحنه بسیار درخشان پایان فیلم را که خیلی دوستش دارم و به نظرم بهترین پایان ممکن برای فیلم بود، این اثر را دوست‌داشتنی‌تر می‌کند. خیلی سعی شده تا در حین نوشتن، داستان و جذابیت فیلم لو نرود. هرچند این فیلم با لو رفتن داستان هیچ آسیبی نمی‌بیند و به‌شخصه منتظرم تا دوباره آن را بر پرده سینما ببینم. /آصف سعادتی