روزانه ها (14) جمشید خاوری

اینکه هنرمندان برای خود یک اسم «مستعار» یا «هنری» انتخاب کنند از قدیم مرسوم بوده. ولی علاقۀ قدیمی ها به اسمهای خلاصه شده و کوتاه بود. مثلا «ابراهیم حامدی» تبدیل به «اِبی» شد. یا «عبدالحسین ستار پور» را به اختصار «ستار» صدا می زدند که البته مدل ریش ش هم برای چند نسل خاطره ساز شد!

اما این روزها خواننده ها سعی می کنند اسم هنری شان اولا «خوش آهنگ» باشد و در مرحله دوم از نظر وزن و قافیه و حتی تعداد حروف، به اسم شان بیاید. مثلا «سید حامد محمود زاده» را دیگر همه به اسم «حامد همایون» می شناسند و اخیرا هم خوانندۀ تازه کاری به نام «حمید حسین زاده» نام «حمید هیراد» را برای خود انتخاب کرده است. (در مورد «بهنام بانی» مطمئن نیستم اسم واقعی اش است یا هنری!؟)

پ.ن: می خواستم من هم اگر روزی خواننده شدم یک اسم هنری و باکلاس مثل «جمشید جم» برای خودم انتخاب کنم که یادم افتاد قبل از من یکی این کار را کرده و اتفاقا آهنگش هم معروف است...

وای که از دستِ تو من!

قدیم ترها علاوه بر موسیقی، «کلام» هم ارزش داشت. خواننده های پرطرفدار، هر شعری را نمی خواندند و هر اسمی را برای آهنگهایشان انتخاب نمی کردند. اسم ترانه هایشان یک چیزی توی مایه های«ستاره های سربی» و «جعبه جواهر» بود. یا«گل سنگ» ، «گلِ پونه»، «گل بی گلدون» و یا مثلا «سرود آفرینش» و «تصویر رویا» و این جور اسمها که همگی وزین، با محتوا و در راستای مفاهیمی مانند عشق، آزادی، صلح و دوستی بود.

اما خواننده های امروزی علاوه بر ناهمگونی شعر و ملودی و صدا، در انتخاب اسم ترانه هایشان هم دارند کاری می کنند که تن شاعرانِ مُرده در گور بلرزد! به اسم تعدادی از این آهنگها توجه کنید: «هر بار این درو»، «تو بری بارون»، «نگو بِم هیس»، «خیلی خوبی که»، «درارو وا میذارم»، «می تونی می بری دل منو» و شاهکارشان: «وای که از دست تو من»!

پ.ن: درست است که «زبان محاوره» پدیده ای به روز است و با گذشت زمان تغییر می کند اما بد نیست که خواننده های تازه کار، برای آنچه می خوانند و منتشر می کنند یک قاعده و قانونی بگذارند!