محمد رضا هاشمی

تهیه کنندگان برای پر و پیمان کردنِ کستینگ فیلم، به هنگام خواندن یک فیلمنامه، ناخودآگاه بر سکانس هایی تامل می کنند که شخصیت جدیدی وارد و در انتهای آن سکانس از جریان داستان خارج شود.

این ستاره های تک سکانسی به گونه ای پردازش می شوند که اصطلاحاً فوکوس کشی کرده و تمام بار سکانس را بردوش می کشند. برای آفرینشِ آنها لازم است بنا به ژانر فیلم، تمهیدات ویژه ای اتخاد شود که مهمترین آنها تیپ نبودن است. آنها در فیلمی کمدی می خندانند و در یک تریلر می ترسانند.

ستاره های تک سکانسی باید ویژگی جذاب و پرداخت دقیقی داشته باشند؛ در یک کلام، آنها سکانس را از آن خود می کنند و حتی قهرمان را نیز به حاشیه می رانند.

برای مثال؛ فیلم سه زن ساخته ی منیژه حکمت فیلمی خسته کننده است اما کاراکتر صابر ابر در نقش یک موزیسین خل و چل، درخشان و به یادماندنی است.

یا در فیلم دایره زنگی، حامد بهداد در همان تک سکانس حضورش یکی از درخشان ترین بازی های خود را انجام داد و هنگامی که گره داستان گشوده شد و داستان در حال افت بود، با ورودش، پایانی خاطره انگیز به فیلم داد.

زنده یاد پروین سلیمانی یکی از ستاره های تک سکانسی بود به طوری که با حضورش بازیگری مثل ایرج قادری (ستاره ی دوران خود!) را در آن سکانس به حاشیه می برد؛ یادش گرامی