پوریا ذوالفقای: بالاخره رسانه ای شد. در سه چهار سال اخیر هرگاه موضوع بحث یا نوشته اجازه داد، در برنامه رادیویی یا تلویزیونی و در یادداشت های سینمایی از مشکوک بودن فروش تعدادی از فیلم ها گفتم.

بارها پرسیدم چگونه می شود فیلمی که بهترین سالن هایش در ساعات پرمخاطب پر نمی شوند، برسد به سانس فوق العاده؟ هزاربار به همراه همکارانی دیگر گفتیم فیلمی که فروشش به سی چهل میلیارد می رسد، باید موجی در جامعه ایجاد کند. چگونه است که  مردم هنوز دیالوگ های مارمولک و جدایی نادر از سیمین و حتی اخراجی ها را تکرار می کنند ولی از فیلم های بالای بیست میلیارد همین دو سه سال اخیر خبر و نشانی در فضای واقعی و مجازی نیست؟ .

 گزارش تابناک صراحتا از خریداری بلیت و سانس (آن هم به شکل گسترده) از سوی خود صاحبان فیلم می گوید. بله، با پول بی پایان سرمایه گذار یا بودجه فلان ارگان می شود هم فیلم گران ساخت و هم برایش سانس های زیاد خرید و رکورد شکنی کرد. بعد هم با استناد به این فروش دروغین، از علاقه مردم به فلان فیلم و فلان بازیگر گفت و پاس گلی هم برای مدیران فرستاد تا با استناد به همین آمار جعلی فروش، هرسال پز افزایش گردش مالی سینما را بدهند و جریان فیلم های اجتماعی و انتقادی هم این وسط بشود گوشت قربانی.

فروش بالای فیلم های عمدتا کمدی تنها استدلال مدیران و گروهی از فعالان تولید و پخش بود برای تضعیف شکل های دیگر فیلمسازی. حالا این تنها سنگر زیر سوال رفته و نادرستی انبوه یادداشت های ستایش آمیز و مثلا تحلیلی را در توضیح چرایی استقبال از فلان کمدی و بهمان درام پر سر و صدا ولی مضحک و تقلیدی، آشکار کرده است. ما در دل یک دروغ بزرگ روزگار می گذرانیم. این گزارش را از دست ندهید.