جمشید خاوری: هفده سال قبل نام فرزاد موتمن با فیلم «شبهای روشن» مطرح شد. فیلمی که تا مدتها در لیست تاپ تن های منتقدان و نویسندگان سینمایی قرار داشت. او «جعبه موسیقی»، «صداها»، «خداحافظی طولانی» و البته «سراسر شب» را در همان حال و هوا ساخت اما چون نمی خواست نامش به عنوان یک کارگردانِ هنری ساز، مطرح شود فیلمهای گیشه پسندی مثل «پوپک و مش ماشاالله» و «چشم و گوش بسته» را هم ساخت که از قضا خیلی از تماشاگران، موتمن را با همین دو فیلم می شناسند!

«سراسر شب» درباره دختری به نام مهتاست که وقتی می بیند خواهرش مریم با خوردن 60 قرص به خوابی طولانی رفته؛ تصمیم می گیرد آخرین نفراتی که با او ارتباط داشته اند را پیدا کند. او با یک کافه چی، یک کارگردان سینما، یک نوازنده، دختری که از فردی ناشناس کتک خورده، طلبکارها و افرادی که به دنبال دخترند آشنا می شود و همه اینها روایت عجیب و غریب فیلم را شکل می دهند. هیچ کدام از این شخصیت هایی که در فیلم حضور دارند، سر و شکل درست و حسابی ندارند. یعنی معلوم نیست از کجا آمده اند و به کجا می روند. انگیزه و هدف ندارند. باور پذیر نیستند. نگران شان نمی شویم. با آنها همراه نمی شویم. داستان زندگی آنها کشش دراماتیک ندارد، در نتیجه تماشاگر نمی تواند با آنها ارتباط برقرار کند.

فیلم، داستان کلاسیکی ندارد. در عوض، با تعداد زیادی خرده پیرنگ روبرو هستیم که خیلی هایشان اضافه هستند. تمام فیلم، در یک شب تا صبح می گذرد. بنابراین از رنگ و نور و زیبایی بصری خبری نیست . فیلم، دیالوگ محور است و اصلی ترین شعار سینما یعنی (نگو، بلکه نشان بده) را نادیده گرفته و در برخی صحنه ها بازیگران آنقدر دیالوگ می گویند و به کتابها و فیلمهای معروف ارجاع می دهند که حوصله تماشاگر واقعا سر می رود. آنهایی هم که "فیلم بین" و "کتاب خوان" نیستند و این ارجاعات را متوجه نمی شوند عطای ادامۀ دیدن فیلم را به لقایش می بخشند!

پ.ن: بعضی کارگردانها برای اینکه ضعف های فیلمشان را بپوشانند ادعا می کنند که یک فیلم شخصی ساخته اند و شاهکارشان(!!) به درد مخاطب عام نمی خورد، چون از آن سر در نمی آورند. خب برادرِ من؛ اگر قرار بوده چیزی بسازی که فقط خودت خوشت بیاید، چرا مدیومِ پرخرجِ سینما را انتخاب کردی؟ راحت می رفتی یک فیلم کم خرج تجربی می ساختی و روزی ده بار در تلویزیون خانه ات می دیدی و کیف می کردی! بقیه را هم با تماشای اثر فیلسوفانه ات، معذب نمی کردی!